Logiczny konspekt życia - wszystko działa bez zarzutu. Widzowie z podziwem obserwują rozwój wydarzeń. Co drugiemu uczestnikowi spektaklu migocze w oku iskierka zazdrości.

Podmiot liryczny:

Skąd to drażniące zmęczenie? Kołtun myśli znowu nie pozwala się skupić. Do tego te kanciaste myśli, że ta rzeczywistość nie należy do mnie. Mówią, że mam wszystko. Którędy wślizguje się uwierające odczucie niematerialnego skrępowania? Oglądam swoje życie w lustrze - każdy element zdaje się być na swoim miejscu. Patrzę na siebie w tej nienagannie wyreżyserowanej ekranizacji - niełatwo postawić perfekcyjny obraz pod znakiem zapytania. Gdyby nie ten cichy głos przypominający wołanie... Dokąd iść? Nie wiem.

 

Dobry Duch:

Nie bój się 'nie wiem'. Pozwól sobie odkryć. Zasłuchaj się w miękkim śpiewie źródła. Odpowiedź na pytanie o cel nie kryje się w tym, co chcesz od świata otrzymać, ale w tym, czym chciałbyś się ze światem podzielić.

 

Serdeczności,

Małgosia