Być może jest tam Twój strach przed byciem ocenianym? Możliwe, że boisz się sukcesu? Może się zdarzyć, że patrzysz na linię rodowych niepowodzeń i mówisz sobie, że to nie może się udać. Niewykluczone, że masz w sobie zapisane przekonanie, że dziedzina twórczości, o której szepcze dusza to obszar co najmniej niedochodowy. Być może pogląd związany z nieopłacalnością rodzi wizję trudu i biedy? A może uważasz, że nie zasługujesz na powodzenie? Taki zwykły człowiek jak Ty chce iść po marzenia? - mówisz do tego w lustrzanym odbiciu. Może poddałeś się przeświadczeniu, że dostatek obarczony być musi ciężkim zmaganiem? Może paraliżuje Cię wstyd, bo Twoje wyobrażenie życia dalece odbiega od normy narzuconej przez otoczenie? Nie? Dlaczego więc ściszasz głos, kiedy mówisz o tym, czego pragniesz lub zupełnie zamykasz przed światem potencjał swojej pasji?

 

Nie wiem, która prawda jest Twoją prawdą.

 

Wiem jednak, że wszystko ma zarówno swój początek, jak i swój koniec właśnie w Tobie. Każdy pomysł. Każdy wybór. Każda decyzja.

 

Może warto nazwać po imieniu blokujące lęki i przekonania zamiast zasłaniać się brakiem zewnętrznego błogosławieństwa?

 

Jeżeli zapukasz do drzwi, za którymi stoi działanie zgodne z Tobą i Twoimi organicznymi zasobami, te z lekkością się przed Tobą otworzą. Chwytając za klamkę uśmiechniesz się do siebie, bo wiedza będzie czuciem spełnienia.

 

Serdeczności,

Małgosia