Porzucam każdą rolę, w której porzucam siebie.

 

Pozwalam otaczającym mnie ludziom iść swoją drogą do odkrywania siebie w sobie. Świadomie i z miłością odchodzę od niesłużącej mi postawy ocalania innych - pozostaję serdecznym obserwatorem lub towarzyszę, ale w docenieniu niezależności własnego bytu.

 

Możemy być dla siebie wsparciem, dzielić się radą na wyraźną prośbę któregoś z nas lecz nie jest to naszą rolą czy celem samym w sobie. Ta pomoc nie oznacza przejmowania czyjejś odpowiedzialności lecz jest neutralną asystą.

 

Najwartościowszym jest sprzyjające towarzyszenie, bycie wzajemnie obecnymi bez potrzeby bezpośredniego ingerowania. Istotą sprawy wydaje się być akceptacja faktu, że druga osoba się z czymś mierzy i pozwolenie jej na nieskrępowane poszukiwanie rozwiązania czy podjęcie działań. Jest to wyrazem szacunku i wiary w potencjał oraz siłę drugiej osoby. Brak jest tutaj sztucznej presji czy też wymagania określonego rezultatu.

 

Sekretem tego współ-bycia jest kochające widzenie się nawzajem, słyszenie się i przyjęcie w pełni przy uszanowaniu sprawczości drugiej osoby.

 

Relacja pozbawiona wzajemnego ratownictwa jest relacją, w której wyraża się najwyższy poziom zaufania.

 

Uściski, 

Małgosia

 

#świadomość #rozwójosobisty #Przebudzenie  #zaufanie #relacje 

 

Zdjęcie: pexels.com / Taryn Elliott