Etiologia strachu jest fascynującym terytorium, wartym cokolwiek częstszego zaglądania, bo idąc łeb w łeb z miłością stanowi on jedną z dwóch głównych sił napędowych działających na świecie. Chyba nie zaskoczy nas bilans, że miłość jest dźwignią rozwoju, a strach stymulatorem motywacji jadącej na wstecznym biegu.

 

Pozostawiam dziś na boku argumentację, w której wskazuje się na przesłanki występowania strachu identyfikowanego z bodźcem do ochrony życia, a całą refleksję kieruję na aspekt sytuacji, w których zagrożenie nie występuje, natomiast gdzie lęk jest czynnikiem hamującym ekspansję w kierunku świadomego życia.

 

Niepokój będący podszewką wszystkich ograniczających poglądów dewaluuje witalny komfort - podobnie aplikowany wobec siebie samego, jak i w odniesieniu do otoczenia.

 

Nawet beznamiętne powtarzanie niesłużących fraz staje się pułapką zarówno dla obdarowanego, jak i darczyńcy, który tym mocniej utwierdza się w cytowanych chwytach.

 

Takie komunikaty nie raz chytrze się ukrywają, paradoksalnie występując w asyście wypowiedzi mających wyrażać troskę, chęć pomocy czy dbałość. Niekiedy bywają odmowną odpowiedzią. Czasami mają postać bezpośredniej krytyki. Innym razem sprytnie umniejszają Twoją wartość wytykając fantomowe braki.

 

Niezależnie od woalu treści, jeżeli ktoś składa na Twoje barki przekaz, że jesteś niewystarczający - zapytaj go czego się boi. Analogicznie, jeżeli to Ty jesteś autorem przeświadczenia o swojej ciągłej niedoskonałości - ustal tożsamość własnego strachu.

 

O ile pozwolisz sobie tutaj na odsłonięcie prawdy, jesteś o krok od odrodzenia się w punkcie, w którym potrafisz przywołać rdzenną intencję swojej duszy.

 

Z czułością, 

Małgosia